Pisarz i publicysta, jeden z najpoczytniejszych pisarzy polskich
w skali światowej; 1869-72 publicysta "Przeglądu Tygodniowego",
1872 współredaktor "Niwy", 1882-87 red. "Słowa";
po wybuchu I wojny światowej działał w Szwajcarii jako prezes
Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce;
1899-1900 prezes Kasy Literackiej Warszawy;
W 1905 otrzymał Nagrodę Nobla za "Quo vadis".
We wczesnej twórczości gł. nowelista ( "Szkice węglem", "Janko Muzykant",
"Za chlebem", "Latarnik");
zyskał sławę jednego z największych twórców prozy polskiej i światowej
jako autor powieści historycznych pisanych "ku pokrzepieniu serc"
("Ogniem i Mieczem","Potop","Pan Wołodyjowski","Krzyżacy")